เรื่องบ้าๆหนึ่งหน้ากระดาษ ตอน อิสระ

ข้อมูลเบื้องต้น

               "เรื่องบ้าๆหนึ่งหน้ากระดาษ"

               เป็นโปรเจคเรื่องสั้นหลากหลายแนวและรูปแบบ ที่ผู้เขียนจะเขียนในแต่ละตอน ซึ่งทั้งหมดนี้จะสั้นเพียงแค่ประมาณหนึ่งหน้ากระดาษเท่านั้น ผู้อ่านสามารถเลือกอ่านแนวที่ตนชอบได้หรือจะอ่านทุกตอนที่ไม่ใช่แนวก็ไม่เสียเวลามากมาย

               ฝาก "เรื่องบ้าๆหนึ่งหน้ากระดาษ" ไว้เป็นเพื่อนยามว่างหรือยามเหงาด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ........

เนื้อเรื่อง

               ณ โลกแห่งความตายที่น่าสะพรึงกลัวและน่าขยะแขยงที่สุด  พื้นแผ่นฟ้าที่ปกคลุมด้วยไอแห่งความตายสีแดงฉาน พื้นล่างมีเพียงพื้นสีดำ โขดหินมากมายและเหล่าวิญญาณซึ่งอดีตเคยเป็นมนุษย์ชั่วช้าสามานย์ ไร้สิ่งใดติดตัว มีเพียงผิวหนังอันบอบบางเพื่อรองรับการลงโทษจากยมทูต

               กาลเวลาแห่งโลกสีโสมมนั้นเป็นชั่วนิรันดร์ เหมือนดั่งสิ่งที่เกือบมีชีวิตที่เกิดจากเศษจิตและวิญญาณคนตาย หลอมรวมกลายเป็นเงาสีดำสนิททั้งตัวไร้ใบหน้าเดินเร่รอนไร้จุดหมาย พวกมันเกิดและคงอยู่ในโลกนี้ไปชั่วกาลเช่นกัน

               แต่หากมีหนึ่งเงาทมิฬที่คิดต่าง อยากออกไปดูภายนอกของไอสีแดงที่คุ้มหัวมันอยู่ ดังที่เหล่ายมทูตชอบเหล่าขานให้กันฟัง โลกที่ทำให้พวกนั้นคุยกันด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้มมันเป็นอย่างไร เงาทมิฬตนนั้นจึงก้าวเดินอย่างมีจุดหมายเพื่อตามหาสิ่งที่ตนปรารถนาเหมือนทุกๆครั้ง

               “ยมทูต______________”

               ร่างเงาสีดำสนิทผอมสูงยืนงอตัวสภาพเหมือนไร้เรี่ยวแรงและสั่นตลอดเวลาเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแหบแห้งแผ่วเบากับผู้ที่อยู่เบื้องหน้าสองคนซึ่งมีร่างอยู่ใต้ผ้าคลุมสีดำและพวกเขามีใบหน้ารูปร่างเหมือนมนุษย์เพียงแต่มีผิวกายเป็นสีแดง

               “มีอะไร! สัตว์นรก!”

               น้ำเสียงตะคอกดุดันนั้นบอกได้ดีว่าไม่อยากที่จะเสวนาด้วยแม้แต่น้อย

               “ช่วยบอกวิธี________ ขึ้นไปบนโลกมนุษย์ให้ข้า__________”

               “นี่แกอีกแล้วเรอะ! ข้าบอกกี่ทีแล้ว! ว่าสัตว์นรกอย่างแกน่ะก็เป็นได้แค่สัตว์อยู่อย่างไร้ค่าที่นี่เท่านั้น อย่าสะเออะคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์มีชีวิตนะโว้ย!”  

               สิ่งที่ถูกยมทูตเรียกขานว่าสัตว์นรกยังไม่ทันเอ่ยสิ่งที่ตนอยากร้องขอความช่วยเหลือก็ถูกขัดด้วยความโมโหเดือดดานจากอีกฝ่ายทันที

               “ข้า________ วิงวอน__________”

               “ฮ้าๆๆ!”

               ยมทูตอีกตนหนึ่งหัวเราะขึ้นมาทันที และตามด้วยคำพูดเหยียดหยามจากยมทูตอีกตน

               “วิงวอนหรอ! สัตว์อย่างแกไปรู้จักคำพูดของมนุษย์แบบนั้นมาจากไหนกันว๊ะ! อย่าเที่ยวไปถามยมทูตคนไหนอีกเชียวล่ะ เพราะถึงแกจะอยู่ไปได้ตลอดกาลแต่ถ้ายมทูตรำคาญขึ้นมาและคิดจะสลายร่างแกมันก็ไม่ไม่ใช่เรื่องยาก แล้วแกก็จะหายไปเหมือนฝุ่นผงนะโว้ย!”

               สัตว์นรกที่ถูกตะคอกใส่ตัวงอจนสั่นกว่าปกติเพราะความหวาดเกรง แต่ก็คงยังอยากรู้ให้ได้ในสิ่งที่ตนต้องการ จึงแหงนหน้าขึ้นมองและเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

               “ข้า_____ ขอ_____ วิงวอน________”

               “บังอาจ_________ ”  

               ทันใดนั้นเอง เพี๊ย!!!!!!!!

               “โอ้ยยยยย!!!!!!!___________”

               แซ่หนามจากมือยมทูตฟาดใส่ตัวของสัตว์นรกเข้าอย่างจัง จนมันกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดแสนหัส เพราะถึงแม้แซ่นั้นจะเป็นอาวุธที่ใช้ลงโทษวิญญาณเท่านั้นแต่มันก็ถือกำเนิดจากวิญญาณเหล่านี้เช่นกัน จึงเจ็บปวดทรมานไม่ต่างอะไรกันเลย ซึ่งยมทูตก็ฟาดใส่มันด้วยความหงุดหงิดไม่หยุด  

               เพี๊ยๆๆๆ!!!!!!!!

               “แกน่ะ! แค่โชคดีได้เกิดมาก็ดีเท่าไหร่แล้ว  อย่าสะเออะอวดดีขึ้นมานะโว้ย ถ้ามีคราวหน้าอีกข้าจะสลายร่างของแกทิ้งซะ ไสหัวไปเลยไป๊ ไอ้สัตว์นรก!..........”

               สิ้นเสียงขับไล่หรือเพราะความเจ็บปวดจนทนไม่ไหว เงาทมิฬจึงรีบวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนทันที

               “ฮือ!___________”

               เสียงครางเบาๆดังมาจากใต้โขดหินเพื่อใช้เป็นวิธีรักษาอาการเจ็บปวดเพียงวิธีเดียวจนกว่ากาลเวลาจะรักษาความเจ็บนี้ให้หายไป เงาทมิฬที่ถูกเรียกว่าสัตว์นรกซึ่งมันก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงถูกเรียกเช่นนั้น มันนั่งมองดูเหล่ายมทูตไล่ต้อนลงโทษวิญญาณในนรกที่เกิดขึ้นเป็นประจำ

               ยิ่งมันจ้องดูไปพร้อมกับความเจ็บปวดที่ตัวมันได้รับ มันก็ยิ่งไม่เข้าใจว่ามันกับเงาดำที่เหมือนมันเกิดมาเพื่ออะไรกันแน่ ไม่ใช่เกิดมาลงโทษพวกไหนและไม่ใช่เกิดมาเพื่อให้พวกไหนลงโทษ

               มันนั่งลูบแขนลูบตัวอยู่นานจนในที่สุดก็หายเจ็บปวดและตอนนั้นเองที่มันคิดได้ว่า ในเมื่อไม่รู้จะมีตัวตนอยู่ไปทำไมก็สู้เสี่ยงที่ต้องสลายไปเพื่อชิงโอกาสที่ตนจะได้ออกไปสู่โลกอื่นที่มันไม่รู้จักดีกว่า

               ว่าแล้วมันก็คิดอะไรได้บางอย่าง จึงเริ่มออกเดินทางตามยมทูตตนแล้วตนเล่าไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็พบกับลำแสงสีขาวที่พุ่งทะยานออกไปนอกไอแดงที่เป็นดั่งผืนฟ้าของโลกทั้งใบของมัน

               มันเฝ้าดูในหลืบหินอยู่นานจนในที่สุดมันก็เข้าใจ การออกไปด้านบนและการเอาตัวรอด ซึ่งบริเวณนี้ป้องกันแค่เหล่าวิญญาณแต่ไม่มีอะไรกันสัตว์นรกที่คิดผิดแผกอย่างมัน จึงไม่มียมทูตคนไหนระแวง

               และในที่สุดเมื่อสบโอกาสเหมาะเจาะมันจึงแอบย่องไปขโมยปีกและเม็ดหินชีวิตสีฟ้าสุกสกาวของยมทูตตอนเผลอ และทันทีนั้นมันก็วิ่งเข้าไปในลำแสง เหล่ายมทูตที่เข้าออกลำแสงนั้นต่างเห็นมันแต่ก็ไม่ทันที่จะเข้าไปจับกุม ร่างของมันก็พุ่งขึ้นไปสู่โลกมนุษย์แล้ว

               ในลำแสงสีขาวนั้นทำให้มันรู้สึกได้ทันทีว่าตอนนี้มันได้ถือกำเนิดและมีชีวิตอย่างแท้จริง ลำแสงที่ไม่มีกลิ่นทำให้มันรู้ว่าโลกเบื้องล่างเหม็นเน่าโสโครกเพียงใด ภายใต้ลำแสงที่ยังไร้จุดหมาย มันเอาปีกเล็กๆติดไว้ที่หลังและทันใดนั้นเอง ปีกสีขาวก็ขยายใหญ่ขึ้น

               เมื่อลำแสงสีขาวสิ้นสุด ก็เผยให้เห็นเบื้องบนเป็นสีฟ้าเวิ้งว้าง มีบางสิ่งที่เป็นสีขาวปุยๆลอยเอื่อยๆดูแล้วสบายตา ด้านล่างที่มันบินอยู่ด้วยแรงปีก คือผืนดินที่ปกคลุมด้วยบางสิ่งสีเขียวดูสดชื่นมีชีวิตชีวา และบางอย่างที่เป็นของเหลวไหลเป็นสายยาวจนสุดสายตา มันรู้ได้ทันทีว่าโลกนี้มีอะไรให้มันได้ค้นหาได้รู้จักโดยไม่รู้เบื่อ

               มันบินไปเรื่อยๆจนเจอสิ่งก่อสร้างสูงใหญ่จำนวนมากและฝูงมนุษย์เดินสวนกันจนวุ่นวาย มันจึงเอาเม็ดหินชีวิตอมไว้ใต้ลิ้น ทันใดนั้นเองมันก็มีหน้าตามีเลือดเนื้อ มีความหนักอึ้งที่อกข้างซ้าย

               เสื้อผ้าอาภรณ์ของมนุษย์ก็ปรากฏบนร่างมัน ตอนนี้มันไม่ต่างอะไรกับมนุษย์บนโลกเลยสักนิด มันเอาปีกออกเก็บและเดินปะปนไปกับมนุษย์เหล่านั้น

               ซึ่งมันก็รู้อยู่แก่ใจว่าเหล่ายมทูตต้องออกตามล่ามันอย่างแน่นอนแต่นั่นก็ไม่มีความหมายอะไรอีกต่อไปเพราะ.........

               “นี่คือชีวิตที่ข้าเลือกเอง ข้าไม่ได้หลบซ่อน ข้าไม่ได้หนี

               ข้าจะเดินต่อไปยังที่ที่ข้าไม่เคยไป ข้าจะออกวิ่งหากใจข้าปรารถนา

               พวกเจ้าไม่ได้ตามล่าข้าอย่างที่เข้าใจ______

               พวกเจ้าก็แค่________ วิ่งตามก้นข้าก็เท่านั้น_______________________” __________________________________________